δεν με φοβίζει η φθορά.

αγαπάω τα παλιά μου ρούχα / το τρύπιο μου μπλε μακό / το απολύτως συμβατό με το σώμα μου και με μένα / το φοράω στο σπίτι και αισθάνομαι ασφαλής μέσα του / με αγκαλιάζει σαν τον παλιό γνώριμο που ξέρει να ζεσταίνει χωρίς να σε πιέζει / από τον χρόνο έχει γίνει διάφανο / έχει ελαφρύνει / γιατί και αυτό με αγαπάει /
και δεν θέλει να κουράζει την πονεμένη μου πλάτη.

αγαπάω τα σκισμένα μου παλιά all star / με αυτά περπατάω τους δρόμους /
όλη μέρα/ πάνω κάτω / με αυτά στην θάλασσα / με αυτά και στο βουνό/
αυτά είναι τα «καθημερινά» μου, αυτά και τα «καλά» μου /
πως να ξεχωρίσεις τις ημέρες σε κακές και καλές...

αγαπάω τα λερωμένα δάχτυλα από τις μπογιές / τα τρυπημένα χέρια των ραφτάδων
το ροζιασμένα του αγρότη / μου αρέσουν τα στίγματα από τα τατού /
και ας μην έχω κανένα /
μου αρέσει το χαρτογραφημένο δέρμα από φακίδες/ γδαρσίματα /
μελανιές και ουλές /
δεν με φοβίζουν τα σημάδια του χρόνου / τα σημάδια της μικρής μου ιστορίας.

δεν με χαλάει η φθορά.

οι πρώτες άσπρες τρίχες στο κεφάλι μου / οι γραμμές στα χέρια μου /
οι ρυτίδες του μετώπου μου / αγαπάω τα ανάγλυφα σημάδια της ζωής μου /
της ζωής των άλλων / μου αρέσουν τα χαμόγελα / μου αρέσει το κλάμα /
κάνω χάζι με τα παιδιά που κάνουν έντονες γκριμάτσες / και ας προσθέτουν ρυτίδες, γραμμές, σημάδια και λακάκια

δεν την φοβάμαι τη φθορά.

αυτούς που μπαίνουν σε σχέσεις και τις περπατούν ξυπόλητοι / αυτοί που δίνουν δεύτερες, τρίτες, όσες ευκαιρίες / αυτοί που ζητάνε μία ακόμη, δύο, κι άλλες /
όσοι συγχωρούν ή απορρίπτουν / όσοι μετράνε απογοητεύσεις  ή θυμούνται τα παλιά / γιατί και αυτά φθορές είναι, ανεπανόρθωτες ζημιές / τζάμια θολά /
βρεμένη γη είναι

δεν με φοβίζουν όλα αυτά.
γιατί τα ξεχειλωμένα ρούχα μου / έχουν στις τσέπες τους δεκάδες χαρτομάντηλα:
εάν χτυπήσω / εάν ματώσω / εάν βάλω τα κλάμματα / για να κουνάω το άσπρο μαντήλι της παράδοσης / για να χαιρετάω όσους ταξιδεύουν μακριά

Μου αρέσει το χωριό / γιατί βλέπεις παντού φθορές
Τα πίσω χρόνια βλέπεις / τις μειώσεις, τις απώλειες, τις ζημιές /
πέτρες από κατεστραμένες εκκλησίες βλέπεις / σπίτια με παράθυρα που χάσκουν
γκρεμισμένους τοίχους, βλίστρες, σκαλοπάτια που δεν οδηγούν πουθενά /
φαγωμένα βράχια από φτηνό γρανίτη βλέπεις / και αυτούς που  δεν υπάρχουν πια

και αυτούς τους βλέπεις

νοσταλγώ τη φθορά / τα γκρεμισμένα σπίτια που δεν υπάρχουν πλέον / το σπασμένο μάρμαρο στον αυλόγυρο της εκκλησίας / τους τοίχους που δεν έχουν ασβεστωθεί / το κρυφτό που παίζαμε στα χαλάσματα /
τα τσακισμένα βιβλία του παπαδικού, νοσταλγώ / τις σελίδες με τις αφιερώσεις

μου λείπει ο βράχος που είχαμε για θρόνο στο Άπλωμα / τα βράχια
που γλυστρούν (το Πάσχα) στην Παχιανάμμο / που κοκκίνιζαν τις παλάμες από τις πτώσεις / τα ρείκια που μας έγδερναν τα τζην / και μετά από λίγα λεπτά
τα ξεχνούσαμε και συνεχίζαμε

την μεγάλη πασχαλιά στο Καμπί θέλω / αυτή που έσπασε το κλαδί της και μας άφησε ένα μικρό σημάδι στο γόνατο / να αποδεικνύει ότι περάσαμε από εδώ /
παίζοντας

δεν με χαλάει η φθορά
αυτή μου ζεσταίνει τα δάχτυλα
αυτή τα σωθικά

Για την μεταφορά: mix_07.2015