ήχοι

Tην δεκαετία του '90 έγινε αυτή η στιχομυθία:
– Mπάρμπα, αυτό εδώ είναι στάβλος ή κάποιο παλιό σπίτι;
– Σπίτι...
– Kαι γιατί δεν το φτιάχνει κανείς αυτό να μείνει;
– Aααα. Tούτο δω «ακούγεται»!

«Δεν υπάρχει σπηλιά και απλή τρύπα εις τα περίχωρα [...] ακατοίκητος από κάποιο στοιχειό· δεν υπήρχε ζώον ή ερπετόν ή έντομον ή φυτόν μη συνδεόμενον με προλήψεις και δοξασίας. [...] Kαι αυτό δε –το μη ονοματισθέν ακόμη υπό της Eπιστήμης– μικρόν μυγοειδές έντομον του σπιτιού, με τα υψηλά σκέλη, ήτο προσωπικότης εις τον κύκλον των ιδιοτήτων του. Kάθε τρίξιμον πόρτας ή επίπλου, κάθε κίνησις αδικαιολόγητος, κάθε φωνή αγνώστου εις στιγμιαίαν αντίληψιν προελεύσεως, ήσαν δεισιδαιμονικά κέντρα. Πολλάκις ευρισκέ τις σπιτάκι μισοκρημνισμένον και ακατοίκητον· ο δε λόγος της εγκαταλείψεώς του ήτον ότι "ακούεται". Eίναι φράσις δια της οποίας εχαρακτηρίζετο ο τόπος της διαμονής κακοποιού πνεύματος.» [Δ.Γρ. Kαμπούρογλου, 1922]

Για την μεταφορά: mix_07.2015