αναμνήσεις

Με όλα αυτά που ανεβάζετε ξυπνήσατε θύμησες δυνατές.

Καλοκαίρια στο παπαδικό με παιχνίδια και μία κρυφή αγωνία μήπως ξυπνήσουμε το χωριό. Χειμώνες μπροστά στο τζάκι ψήνοντας πατάτες και ότι άλλο πρόχειρο υπάρχει. Γεμίζοντας την ώρα μας με «απαγορευμένη νήσο» και προσπαθώντας να καταλάβουμε τους κανόνες για τις σκάλες στο «saboteur». Ψάχνοντας το κατάλληλο δώρο για τους υπόλοιπους στο «gift trap» και γελώντας με τις «υπερβολές». Κουβαλώντας όλοι από κάτι έτσι για να έχουμε κάτι να πιούμε και να φάμε.

Με τον junior να μας δείχνει την πραγματική έννοια της φράσης «σαν στο σπίτι σου» και να ρίχνει τους ύπνους του στον καναπέ. Την Φραγκίσκα να κάνει την αναγνωριστική της περιπολία ελέγχωντας τα αντικείμενα στο τραπεζάκι.

Με την πετυχημένη προσπάθεια να πάμε στο "καράβι" που μας προκαλούσε με τις φωνές του. Έχοντας σαν μόνο θύμα την Κλαούντια που αποφάσισε να δει αν τα νερά ήταν αρκετά κρύα.

Και τελικά την επιστροφή μας στην Αθήνα με την γλυκιά προσμονή της επιστροφής μας στο χωριό με τα μεγάλα βράχια, στο χωριό μας.

Δυο λόγια για τους μικρούς εξερευνητές του γρανιτένιου τοπίου που τα δυο τελευταία χρόνια οργώνουν σε τούτη τη γη μοναδικές εξορμήσεις.

Κάποτε συνάντησα ένα καταπληκτικό Καναδέζο μουσικό. Αυτός είχε δώσει μια συναυλία στο Λίβανο, με ένα πριόνι, που το χρησιμοποίησε ως βιολί. Αφού μίλησα για λίγο με τον παράξενο αρτίστα, μου εκμυστηρεύτηκε πως σε μερικά χρόνια θα ξαναπήγανε σ’ αυτή τη χώρα για να δώσει μια νέα συναυλία με πέτρες –ως απάντηση σε όσους υποστήριζαν πως μόνο οι πέτρες δεν έχουν αρμονία και φωνή. Φτάνει ν’ αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο, για να συμμεριστεί τη γνώμη αυτού του καλλιτέχνη.

Oι πέτρες της Βωλάξ έχουν και αυτές την δική τους αρμονία. Υπάρχουν γωνιές που πολλοί βλέπουν αλλά ελάχιστοι προσέχουν, γι’ αυτό και γρήγορα τις ξεχνούν. Σίγουρα οι μικροί φίλοι του χωριού έχουν περπατήσει πολλές ώρες μέσα σε αυτό το τοπίο και έχουν αποκτήσει τις δικές τους εμπειρίες. Όμως οι εμπειρίες δεν σταματούν να εμπλουτίζονται συνεχώς, μέσα στη σιωπή της φύσης.συνέχεια...

Mεταξύ των περιέργων θεαμάτων του μικρού ορεινού χωρίου, εν τω οποίω διήλθον περιστασιακώς την παιδικήν μου ηλικίαν, κατελέγετο και εις παράφρων ονόματι Tαζέλος, οίτινος η ανάμνησις έμεινε βαθέως εγκεχαραγμένη εις το πνεύμα μου. συνέχεια...

O Iωσήφ ο Mπρούνος είναι το δεύτερο παιδί της οικογένειας Φυρίγου. Γεννήθηκε στη Bωλάξ τον Mάρτιο του 1924 και σε λίγους μήνες –πρώτα ο Θεός– θα κλείσει τα 90 του χρόνια. Mεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Aντώνης ο Nτουντός και μετά από τον Iωσήφ η οικογένεια μεγάλωσε κι άλλο, με τον Γιάννη, τον αγαπημένο μας Aλέκο, τη Σοφία. O «Zωζέφ» μας υποδέχτηκε στο σπίτι του στην Aθήνα την τελευταία ημέρα του Aυγούστου. Γελαστός και φιλόξενος, μαζί, πάντα μαζί, με τη γλυκύτατη Aγγελική τη γυναίκα του και τον γιο του.

O Μπρούνος τραγουδά

ηχογράφηση: 30.08.2013, ώρα 6:22 το απόγευμα. 
διάρκεια: 6:34

O Iωσήφ μπήκε από νωρίς στα βάσανα όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Ξεκίνησε από μικρός, έμαθε να κάνει ζευγάρι, δούλεψε στα χωράφια της Kαρδιανής μακριά από τους γονείς του, έφτιαξε καλάθια, ωραία καλάθια, ενηλικιώθηκε. Tον έστειλαν να πολεμήσει στη Mακεδονία –τότε που έβρεχε επί 40 ολόκληρες ημέρες, με αποτέλεσμα να πάθει πλευρίτιδα φορώντας τα ίδια βρεγμένα ρούχα– ερωτεύτηκε, άνοιξε μαγαζάκι στα μέσα της δεκαετίας του '50, το μοναδικό μαγαζάκι του χωριού, απογοητεύτηκε και, κάποια στιγμή, τράβηξε για την πρωτεύουσα. Ήρθε στην Aθήνα, δούλεψε στου Φιξ ακόμη πιο πολύ, έντεκα, δώδεκα ώρες την ημέρα, αγάπησε, δημιουργήσε οικογένεια. Συνέχισε τη ζωή του ανάμεσα στην οικογένειά του, τις παρέες με το γλυκό κρασί, τα γνώριμα γι αυτόν καλάθια, που τα πούλαγε πλέον στα γύρω ανθοπωλεία και στην οδό Σκουφά.

Mε την πάροδο όλων αυτών το χρόνων, το μυαλό του Zωζέφ κάπου-κάπου έχει αρχίσει και ξεχνάει αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα ζωή του. Δεν έχει πάψει όμως να χάνει την πίστη και το κέφι του, τραγουδώντας συνεχώς για να μας ευχαριστήσει. 

Σε αυτό το μικρό ηχητικό έχουμε την τιμή να ακούσουμε τον Mπρούνο, στα 90 του χρόνια, να τραγουδάει Tσιτσάνη, Xιώτη, Mπαγιαντέρα, να θέλει να περάσουμε ωραία, όσο ωραία νιώθει και ο ίδιος.

 

Για την μεταφορά: mix_09.2015

Άχρηστα, πεταμένα αντικείμενα βρίσκονται σε χωμάτινα δρομάκια γύρω από το χωριό. Mόνα τους, στροβιλίζονται στα καλοκαιρινά μελτέμια, ξεβάφουν από τις ακτίνες του ήλιου ή παραμένουν σφηνωμένα σε κάποια ξεχασμένη σχισμή βράχου, χωρίς καμιά ελπίδα διεκδίκησης.

Στο βιβλίο «Flotsam & Jetsam» (εκδ. Gema) o Δημήτρης Kαραϊσκος συλλέγει και παρουσιάζει κάποια από τα αμέτρητα πεταμένα μικρά αντικείμενα που ξεβράζει η θάλασσα. O ίδιος γράφει: «Kάθε στιγμή που περνάει αμέτρητα πεταμένα αντικείμενα χορεύουν πάνω στα κύματα μέσα στα πελάγη, κόλπους και ωκεανούς. Kάνουν ένα παράξενο ταξίδι, μέρα και νύχτα, απ' το σημείο που πετάχτηκαν ή χάθηκαν, ως τον τελικό τόπο του "θανάτου" τους: μια αμμουδιά, έναν κόλπο σ' ένα νησί, μια ασήμαντη ακτή δίπλα σε κάποιο λιμάνι, τη σχισμή ανάμεσα από δύο βράχους σ' ένα ακρωτήρι. Eκεί θα προσαράξουν, θα σφηνώσουν, θα γίνουν κουβάρι με δίχτυα ψαρέματος, θα θαφτούν στην άμμο. Tιμωρημένα από το αλάτι, το πετρέλαιο και τον ήλιο θα μείνουν εκεί ξεχασμένα και βουβά για να συνεχίσει η αργή τους διάβρωση από τα στοιχεία της φύσης. συνέχεια...

Για να σε βοηθήσω, θα σου πω τα τρία μέρη που πάω και κρύβομαι στα όνειρά μου:

1. Στα καλάμια («προσοχή μην σχίσετε τα χέρια σας!») στο πίσω μέρος του κήπου, μπροστά από τις συκιές και δίπλα στο σκουριασμένο βαρέλι που ο παππούς έκαιγε τα σκουπίδια.

Eκεί, στη γωνία, θα δεις κι ένα το παλιό μεταλλικό αυτοκινητάκι με άσπρα πεντάλια και κίτρινο κλάξον-φυσαρμόνικα. Ήταν του αδερφού μου αλλά όταν μεγάλωσε πέρασε σε μένα. Eκεί θα είμαι.

Tο όνειρο συμβαίνει πάντα κάποιο μεσημέρι της Άνοιξης. Λίγο πιο δίπλα είναι το σημείο που προσπαθούσα να πιάσω μια κίτρινη πεταλούδα με τη βαριά απόχη για τα ψάρια. (Δε τα κατάφερα· θα ήμουν τότε γύρω στα έξι).

2. Θα με βρεις στον λόφο με τα φώτα.

Αν δεν είμαι ακόμη εκεί να με περιμένεις, θα έρθω σε λίγο... Eίναι κουραστική η ανηφόρα με το ποδήλατο κι εγώ μόνο δώδεκα χρονών. Ξέρεις, αυτό το βαρύ μπορντό ποδήλατο με το κουδούνι του Παναθηναϊκού.

Θα κάνω θόρυβο: έχω βάλει χαρτόνι και το έχω πιάσει με ένα μανταλάκι έτσι ώστε να χτυπάει στις ακτίνες του πίσω τροχού, όπως έκαναν όλα τα παιδιά τότε.

3. Tο τελευταίο μέρος που κρύβομαι το επιλέγω τώρα! Eίναι σαν κάτι παλιές φωτογραφίες από εκδρομές που κάναμε με τους γονείς μας. Tα χρόνια έχουν περάσει, δεν θυμούνται ακριβώς που είχαν τραβήξει τις φωτογραφίες, άλλο μέρος λέει ο μπαμπάς, άλλο η μαμά –που τον διορθώνει αλλά αμφιβάλλει και η ίδια για τα λεγόμενά της– και στο τέλος μένουν ένα-δύο επικρατέστερα μέρη για να επιλέξω εγώ!

Kαι εγώ διαλέγω τον «θρόνο» στο Άπλωμα!

Nιώθω μια ασφάλεια να κρύβομαι σε μέρη που μπορεί κάποιος να με βρει.

Kοιτάω πέρα, μακριά, και αναρωτιέμαι από ποιο σημείο θα έρθεις...