γυναίκες
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα γυναίκες. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Λέμε να αρχίσουμε να ανεβάζουμε φωτογραφίες από τους ανθρώπους του χωριού·
φωτογραφίες από τους ανθρώπους μας. Λέμε ακόμη, να ανεβάζουμε ποιήματα, αντί για λεζάντες.
Ο ήλιος βασιλεύει. Τα σύννεφα σηκώνονται ανάμεσα στα βράχια / και ένας μακρύς άνεμος ξυρίζει τις βελανιδιές. / Τα πουλιά πετάνε πέρα, στο ατέλειωτο διάστημα. /
Στα βουνά δεν υπάρχουν οι έγνοιες του κόσμου...
Ο frère Athanase –κατά κόσμον Αντώνιος Δελατόλλας 1911-1996– κατέγραψε σε 19 χειρόγραφες σελίδες, διαστάσεων Α4, την ιστορία της οικογένειάς του. Μεταφέρουμε εδώ, τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τις σημειώσεις του, με ιδιαίτερη έμφαση στα σχόλια για την μητέρα του, αφού η καταγωγή της ήταν από το χωριό μας.
Η Μαρία Δελατόλλα, το γένος Φυρίγου (1880), αγάπησε με όλη της την καρδιά το χωριό. Αυτό το επιβεβαίωνε πολύ συχνά και η γιαγιά Μαρία Βίδου (γένος Φυρίγου, 1911-2008). Η Μαρία Δελατόλλα, όταν ερχόταν στο πανηγύρι της Καλαμάν, ήταν η μόνη γυναίκα που μπορούσε και έριχνε τριμπονιές! Μετά συγκινημένη έλεγε: «Τρέχω στα παιδιά μου, αλλά η καρδιά μου είναι στη Βωλάξ»... συνέχεια...
Δεν κουραστήκαμε στο χωριό. Δεν ξέρουμε να σας πούμε για τα τεράστια δεμάτια φορτωμένα με φρύγανα ή με την τροφή των ζώων. Δεν γνωρίζουμε πολλά για τις «χλώμες» και τις «ταγές» με τις πρασινάδες και τα φύλλα από τα δέντρα. Δεν μεταφέραμε ποτέ τις μεγάλες αρμαθιές με τους καρπούς των σιτηρών, τον «χερόβολο» με τα πουρνάρια, τις βέργες και τα καλάμια που βλέπαμε να κουβαλούν στην πλάτη τους (πάντα με χαμόγελο και υπομονή) οι χωρικοί της Βωλάξ. Και όλα αυτά στους δύσβατους για δρασκελισμό δρόμους. Τι να κάνεις; Τα χωράφια κάνουν γεννήματα και θέλουν χέρια...
Λένε πως τα παραμύθια ξεκινάνε δύσκολα και τελειώνουν ευχάριστα... Μια φορά και έναν καιρό ήταν οι άντρες που κουβάλαγαν τις βέργες και τα καλάμια για τα καλάθια ή τις ταγές για την τροφή στα ζώα. Την ίδια εποχή ήταν και οι γυναίκες που κουβάλαγαν τα φρύγανα για ν' ανάψουν τον φούρνο και να μαγειρέψουν ή τα βελανίδια για να ζεσταθεί η οικογένεια τον χειμώνα. Λες και δεν τους έφτανε η κούραση με το καθάρισμα του σπιτιού και το τάισμα των χοίρων...
Ένα παραμύθι με έναν γέρο και μια γριά που τους ψόφησαν οι αγελάδες...
Μια φορά ήταν ένας γέρος και μια γριά. Οι μέρες τους κυλούσαν ήσυχα με τη δουλειά. Η γριά στο νοικοκυριό, ο γέρος στα κτήματα. Όλοι οι χωριανοί είχαν να λένε για την αγάπη και την ευτυχία τους. Μια μέρα, ο γέροντας γύρισε στο σπίτι αλλιώτικος. Δεν ήθελε να φάει μήτε να κουβεντιάσει, κάθισε στο κατώφλι της πόρτας του συλλογισμένος κι άκεφος.
Τί έχεις γέροντα; τον ρώτησε η γριά. Μην είσαι κουρασμένος κι άρρωστος; Ο γέρος απόκριση δεν έδωσε, κι η γριά πήρε το σκάλι της και κάθισε σιμά του. Άντε, λέγε, του είπε σε λίγο χαϊδευτικά, σα να μιλούσε σε μικρό παιδί. Πες μου τι σε βασανίζει νά ελαφρώσει η καρδιά σου. συνέχεια...
Mερικές φορές, η πραγματική ιστορία είναι σαν παραμύθι. Πριν από πολλά-πολλά χρόνια στο χωριό, μια νεαρή κοπέλα δέχτηκε κλωτσιά από αγελάδα και τραυματίστηκε θανάσιμα... Αντί της ιστορίας της, μεταφέρουμε μια διασκευή ενός παραμυθιού, από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο.
Σ' ένα χωριό ζούσε μια ορφανή κοπέλα που την έλεγαν Μαρία. Δεν είχε κανέναν στον κόσμο παρά μόνο μιά μητριά, που ήταν κακιά και τη βασάνιζε. Πρωί πρωί της έδινε μια φέτα ψωμί και ύστερα την έστελνε για να βοσκήσει τη γελάδα. συνέχεια...
Ο Νίκος Δήμου αναφωνεί στο blog του «πόσο πιο σύνθετο πλάσμα είναι μία γυναίκα!» και κάνει μια σύγκριση-χάσμα μεταξύ των δύο φύλων στο κείμενό του. [«Γυναίκας Εγκώμιο», 2006] Πόσα και πόσα στοιχεία μπορούμε να διακρίνουμε όλοι μας ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες του χωριού: Έχουμε άντρες, γκρινιάρηδες, ξεροκέφαλους, τεμπέληδες, καβγατζήδες, μέθυσους, φιγουρατζήδες, εριστικούς, ακαμάτηδες... Ενώ οι γυναίκες μας... μια χαρά! Ξύπνιες, τρυφερές, δημιουργικές, προστατευτικές, ανοιχτόμυαλες, ελκυστικές, «με προσωπικότητα».
Η παρακολούθηση, η φροντίδα και η ικανοποίηση (μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων) των αιτημάτων και των προβλημάτων του χωριού από πλευράς Συλλόγου, παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο αν καταγράψουμε την τοπική ζωή στις βασικές εκδηλώσεις της. Mόνο τότε θα καταλάβουμε την έμφυτη ανθρωπιά, την φιλευσπλαχνία και την συμπαράσταση των κατοίκων σε κάθε δυσκολία ή ανάγκη των συγχωριανών τους.
Το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα (1875-1900)
Στο τέλος του 19ου αιώνα η Ελλάδα ζούσε δύσκολες στιγμές, γεμάτες κόπο και μόχθο. Έτσι και η Βωλάξ προσπαθούσε να αντέξει στις καθημερινές στερήσεις. Οι φυσικές συνθήκες ήταν από μόνες τους, πολύ δύσκολες. Το χωριό χτισμένο στα βράχια, σε άγονη και σχετικά άνυδρη γη, πάλευε κάθε μέρα όχι για να καλυτερεύσει αλλά για να επιβιώσει...
H καλαθοπλεκτική –μοναδική σε όλο το νησί– ενίσχυε φυσικά τα μικρο-έσοδα των χωρικών αλλά δεν ήταν αρκετή. Oι νέες κοπέλες του χωριού έφευγαν για να δουλέψουν ως παραμάνες στα πλούσια σπίτια της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης. Άφηναν το πατρικό τους σπίτι για να κάνουν την προίκα τους και να στείλουν κάποια χρήματα πίσω στις οικογένειές τους. συνέχεια...
Έρευνες έχουν αποδείξει ότι πλήθος οικιακών καθαριστικών περιέχουν βακτηριοκτόνα και άλλες βλαβερές ουσίες που συσσωρεύονται στον οργανισμό μας και παραμένουν στη φύση για μεγάλες χρονικές περιόδους με δυσάρεστες επιπτώσεις.
Σήμερα που όλοι συνειδητοποιούμε την αξία του περιβάλλοντος και ενδιαφερόμαστε γι αυτό, σήμερα που σκεφτόμαστε περισσότερο την υγεία μας, παρουσιάζουμε μερικές συνταγές καθαριότητας βασισμένες στα «κόλπα» που εφάρμοζαν οι γιαγιάδες μας στο χωριό. συνέχεια...